Titel: Een gewone jongen
Auteur: Louise Beech
Uitgeverij: De fontein
Aantal sterren: ⭐️⭐️⭐️,5
“Sebastian James Murphy is twintig jaar, zes maanden en twee dagen oud. Hij houdt van zwemmen, gebakken eieren en Billy Ocean. Sebastian heeft autisme en is net als elke jongen vervuld van dromen en verlangens. Veronica wil dat haar zoon Sebastian gelukkig is, en dat de wereld hem accepteert zoals hij is. Ze overweegt om een professional in te huren om hem te geven waar hij zo wanhopig naar verlangt.
Isabelle is een escortdame die de nacht doorkomt door te denken aan het geld dat ze met haar werk verdient. Geld voor haar opleiding verpleegkunde. Voor de thuiszorg die haar vader nodig heeft. Voor een uitweg. Maar soms is geld alleen niet reden genoeg…
Wanneer deze drie levens elkaar raken, verandert alles.”
Toen ik de samenvatting van Een gewone jongen las was ik direct heel nieuwsgierig naar hoe dit verhaal zich ging ontwikkelen. Ik kon niet dus niet wachten om het boek te lezen!
In het boek lezen we mee met Veronica, Sebastian en Isabelle. Ik vond persoonlijk dat we met name echt een goed beeld kregen van Veronique en Isabelle. De liefde die Veronique voor haar zoon heeft is prachtig, ontroerend en voel je echt door de pagina’s heen. Ze zal alles doen voor haar zoon. Isabelle werkt overdag als verpleegster en ’s avonds als escort. Langzaamaan leer je waarom ze ’s avonds bij moet verdienen als escort en ook haar verhaal is bijzonder. Wat ik met name zo mooi vond aan haar karakter was dat zij als een van de weinige mensen Sebastian echt zág. Ze zag hem en niet zijn autisme. Langzaamaan ontstaat er ook een bijzondere vriendschap tussen Veronique en Isabelle, die ik misschien nog wel het mooist van allemaal vond. Hoe deze vrouwen elkaar accepteren, zonder oordeel, zoals ze zelf zeggen in het boek, is geweldig om over te lezen.
Toch miste ik ergens in het verhaal de extra laag. Ik miste nét dat beetje extra. De personages zijn goed uitgewerkt, maar ze zijn voor mij net niet helemaal tot leven gekomen. Ze hebben me nergens echt geraakt en dat vind ik jammer, want die potentie heeft het boek zeker wel! Met name miste ik de diepgang bij Sebastian. Hij komt pas na ongeveer 100 pagina’s voor het eerst zelf aan het woord. Ik kreeg daardoor in eerste instantie het gevoel dat er ‘over’ hem geschreven werd, in plaats van ‘vanuit’ hem. Gelukkig switchte Louise Beech later vaker over naar zijn gezichtspunt, waardoor je ook de gedachten van Sebastian kon lezen. Toch bleef zijn personage een beetje vlak en vond ik hem niet helemaal ‘echt’ overkomen. Maar aan de andere kant heb ik geen ervaring met een autistische jongen, dus ik kan hier niet helemaal een oordeel over vellen. Louise Beech schrijft in haar dankwoord dat ze ‘own voices’ heel belangrijk vindt en dat ze dit boek heeft geschreven in samenwerking met een moeder en haar zoon met autisme, wat ik erg mooi vond om te lezen.
Louise Beech heeft wel echt een fantastische schrijfstijl! Ze weet prachtige zinnen te creëren die je echt even laten nadenken en stilstaan bij wat je hebt gelezen. De schrijfstijl is daarnaast ook nog eens vlot, waardoor het boek makkelijk weglas. Hieronder deel ik een paar zinnen die er voor mij uitsprongen:
‘Hij kan niet gemakkelijk mensen ontmoeten zoals wij dat kunnen,’ zegt Veronica tegen Mel.
‘Dat kan ik wél, maar zij kunnen me niet goed zien.’
‘Je weet dat hij geen twintig is zoals andere mensen van twintig zijn.’
‘Dat weet ik. Hij is sowieso niet zoals anderen. Maar wie is wel precies als iedereen?’
Wat als een geest een overblijfsel van liefde is? Liefde als die persoon er niet meer is, maar nog wel steeds hier in je hart zit.
Een gewone jongen is een mooi verhaal met een prima uitwerking. Ik werd zelf helaas niet zo diep het verhaal in getrokken als ik had gehoopt, maar de fijne schrijfstijl van de auteur zorgde ervoor dat ik het boek binnen no-time uit had.
Dutchbookdragon 